Jeśli gaz to tylko biogaz w małych ilościach

Obecnie jedynie ok. 3% z 9.29 mln ha lasów w Polsce objęte jest trwałą i skuteczną ochroną w ramach parków narodowych i rezerwatów przyrody. Większość z pozostałych 97% służy przede wszystkim produkcji drewna. Proporcje te powinny ulec zmianie a odsetek  lasów wyłączonych z surowcowej gospodarki leśnej i łowiectwa wzrosnąć do 20%. Wyłączenie z użytkowania powinno objąć przede wszystkim lasy o szczególnej wartości przyrodniczej (m.in. puszcze: Karpacką, Białowieską, Borecką, Świętokrzyską), lasy cenne społecznie (lasy rekreacyjne w tym lasy miejskie i podmiejskie) a także część lasów ochronnych (m.in. lasy glebo- i wodochronne w górach).

Ochrona na tych obszarach powinien spełniać kryteria ochrony ścisłej zdefiniowanej na potrzeby Strategii Bioróżnorodności UE 2030, tzn. w przybliżeniu odpowiadać reżimowi obecnie funkcjonującemu w polskich parkach narodowych i rezerwatach przyrody. Na wyłączonych terenach dopuszczone powinny być jedynie działania mające na celu ochronę bioróżnorodności (np. przebudowa drzewostanów, ochrona czynna) oraz zapewnienie bezpieczeństwa publicznego i przeciwpożarowego. Lasy te powinny wciąż spełniać funkcje społeczne, wszelkie pozyskane na ich terenie drewno przeznaczane powinno być przede wszystkich na zaspokojenie lokalnego zapotrzebowania (np. drewno opałowe). Wstęp do tych lasów w celach turystycznych czy naukowych, a także korzystanie z niektórych niedrzewnych użytków (np. jagód, grzybów) powinny być możliwe w kontrolowany sposób (w wyznaczonych miejscach na określonych warunkach). Realizacja opisanego wyżej postulatu przyczyni się do ochrony różnorodności biologicznej, wiązaniu większej ilości węgla w ekosystemach leśnych a także będzie odpowiedzią na głos polskiego społeczeństwa, którego większość (75%, IPSOS 2021j) opowiada się za ograniczeniem obszaru wycinek.